Het werk boeit de kijker met zijn onrustige schoonheid en leidt hen in een symfonie van natuurlijke elementen. De kliffen rijzen majestueus op, hun ruwe textuur lijkt gesculptuurd door razende winden en onverbiddelijke getijden. De oceaan hieronder borrelt van energie, de golven rollen met een kracht die zowel macht als gratie suggereert. Het kleurpalet is gedempt, met aardse bruinen en subtiele groenen, wat een gevoel van rust oproept dat doordrenkt is van een latente onrust. Staand voor dit werk voelt men de zoute bries en hoort men het verre gedreun van de golven; het nodigt uit om zich de stemmingen van de zee tussen weersveranderingen voor te stellen.

Richards vangt meesterlijk de atmosferische omstandigheden; de mist die de kliffen omringt voegt een laag van mysterie toe, terwijl zacht licht binnenvalt, waardoor een dromerige sfeer ontstaat. Elke penseelstreek communiceert beweging, van de brekende golven tot de zachte wervelingen langs de kust. Dit schilderij weerspiegelt niet alleen een moment in de tijd, maar ook een heel emotioneel landschap, die op vaardige wijze kalmte vermengt met de brutale onverschilligheid van de natuur. Men kan de victoriaanse fascinatie voor de grootsheid en onvoorspelbaarheid van de natuur waarderen, die de complexe relatie tussen de mensheid en de ruige, ongetemde wereld toont.