Αυτή η καθηλωτική σκηνή αποτυπώνει έναν ομιχλώδη αστικό σιδηροδρομικό χώρο, όπου ο ατμός υψώνεται σε πυκνά σύννεφα από τις ατμομηχανές που είναι σταθμευμένες στις ράγες, συγχωνευόμενος με έναν αχνό, γαλαζωπό-γκρι ουρανό. Η προοπτική είναι από πίσω από το σιδερένιο κιγκλίδωμα ενός μπαλκονιού ή γέφυρας, καλώντας τον θεατή να κοιτάξει πέρα από την έκταση των ραγών που χάνεται στο βάθος. Η σύνθεση ισορροπεί τις βαθιές σκιές των ραγών με το απαλό, διάχυτο φως που περιβάλλει τον ατμό και τα κτίρια, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που είναι ταυτόχρονα βιομηχανική και ποιητική.

Η τεχνική χαρακτηρίζεται από χαλαρές αλλά σκόπιμες πινελιές που υποδηλώνουν τις μορφές αντί να τις ορίζουν σαφώς, δίνοντας στη σκηνή μια ονειρική αύρα. Η περιορισμένη παλέτα χρωμάτων – κυρίαρχα υποτονικά μπλε, γκρι και απαλές ώχρες – εντείνει το αίσθημα της ηρεμίας μιας αχνής αυγής ή λυκόφωτος, στιγμές σταματημένες στον χρόνο. Συναισθηματικά, το έργο αντηχεί την αίσθηση μιας μετάβασης ανάμεσα στην κίνηση και τη στασιμότητα, θυμίζοντας τη σιωπή πριν την αναχώρηση τρένου ή την ηρεμία μετά τον θόρυβο, χτυπώντας στον παλμό της αστικής ζωής ενώ τυλίγεται σε μια στοχαστική γαλήνη. Ιστορικά, οι απεικονίσεις σιδηροδρομικών σταθμών της βιομηχανικής εποχής αποκαλύπτουν το ενδιαφέρον για τη σύγχρονη τεχνολογία και τη μεταμόρφωση της πόλης, καθιστώντας αυτό το έργο σημαντικό παράδειγμα της αλληλεπίδρασης προόδου και ατμόσφαιρας.