Deze indringende scène toont een mistig stedelijk spoorwegemplacement, waar stoom in dikke wolken opstijgt uit de locomotieven die langs de sporen geparkeerd staan, en samensmelt met een bleke lucht in zachte grijstinten. Het perspectief is genomen van achter een ijzeren reling van een balkon of brug en nodigt de kijker uit om uit te kijken over het uitgestrekte spoor dat in de verte verdwijnt. De compositie is zorgvuldig uitgebalanceerd met diepe schaduwen op de sporen die contrasteren met het diffuse licht dat de stoom en de gebouwen omhult, wat een sfeer creëert die zowel industrieel als poëtisch is.

De artistieke techniek maakt gebruik van losse maar bewuste penseelstreken die eerder vormen suggereren dan ze duidelijk definiëren, waardoor de scène een dromerige aura krijgt. Het beperkte kleurenpalet, gedomineerd door gedempte blauwtinten, grijzen en subtiele okertinten, versterkt het gevoel van een rustige ochtend of schemering, momenten opgehangen in de tijd. Emotioneel roept het werk een gevoel van overgang en stilte op, herinnerend aan de stilte vóór het vertrek van een trein of de kalmte na de drukte, resonerend met de hartslag van het stadsleven maar gehuld in een reflecterende rust. Historisch gezien weerspiegelen werken die spoorwegstations uit het industriële tijdperk afbeelden de fascinatie met moderne technologie en stedelijke transformatie, waarmee dit werk een belangrijk voorbeeld is van de wisselwerking tussen vooruitgang en atmosfeer.