Αυτό το τοπιακό έργο των αρχών του 20ού αιώνα αποτυπώνει ένα ήσυχο αγροτικό μονοπάτι λουσμένο στο ηλιακό φως, που εκτείνεται από το προσκήνιο και στρίβει απαλά προς το βάθος. Η σύνθεση ισορροπεί έναν ηλιόλουστο χωματόδρομο με το πυκνό κατακόρυφο σύμπλεγμα ψηλών, λεπτών δέντρων, των οποίων οι σκιές σχηματίζουν περίπλοκο δίκτυο πάνω στο πράσινο χλοοτάπητα από κάτω. Στα αριστερά, μια έκταση χρυσαφένιων χωραφιών με πρόβατα που βόσκουν και ένας μοναχικός καφέ ίππος προσδίδουν ζωή και κίνηση στη γαλήνια αυτή σκηνή, ενώ οι απαλοί γαλάζιοι-γκρι λόφοι στο βάθος προσθέτουν βάθος και μια απαλό αντίθεση με τον φωτεινό ουρανό. Η ήπια καμπυλότητα του μονοπατιού καλεί το βλέμμα να περιπλανηθεί σε αυτό το ήρεμο, σχεδόν ειδυλλιακό αγροτικό τοπίο.

Η παλέτα των χρωμάτων χρησιμοποιεί απαλούς γήινους τόνους με κυριαρχία ζεστών πράσινων και ώχρας. Ο ανοιχτός γαλάζιος ουρανός κοσμείται με λεπτές λευκές νεφώσεις, απαλύνοντας τη συνολική ατμόσφαιρα. Η τεχνική του καλλιτέχνη – μια ευαίσθητη ισορροπία μεταξύ ρεαλισμού και διακριτικού στιλιζαρίσματος – προσδίδει στο τοπίο τόσο φυσική σαφήνεια όσο και μια σχεδόν ονειρική ποιότητα, που προκαλεί στοχασμό και γαλήνη. Δημιουργημένο το 1918, στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, το έργο αυτό ίσως εκφράζει την επιθυμία για κανονικότητα και παρηγοριά σε ταραχώδεις καιρούς, καθιστώντας το όχι μόνο μια οπτική απόδραση αλλά και μια σιωπηλή συναισθηματική καταφυγή.