Bu canlı sahne, akşam güneşinin sıcak ışığıyla yıkanan kestane ağaçları topluluğunu yakalıyor. Sanatçı, ağaçlardaki parlak turuncu ve kırmızılar ile çevredeki yeşil ve mavi tonlar arasında hassas bir ışık ve gölge dengesi kuruyor. Durgun su yüzeyindeki yansıma, renklerin yoğunluğunu iki katına çıkararak izleyiciyi durup sakin güzelliği içine çekmeye davet eden parıldayan bir ayna etkisi yaratıyor. Fırça darbeleri canlı ama kontrollü; noktacılık tekniğiyle doku ve derinlik eklenmiş, yaprakların hafifçe hışırdadığı bir esinti hissi uyandırıyor.

Kompozisyon ustaca; detaylı ön plan yansımalarından parlak ağaçlara ve sonunda yumuşak, dağılan gökyüzüne doğal bir şekilde gözleri yönlendiriyor. Duygusal olarak tablo, huzurlu bir sıcaklık yayıyor, doğanın ihtişamının hem samimi hem de geniş bir anı olarak hissedildiği sakin bir akşam anını çağrıştırıyor. Bu eser, sanatçının geçici ışık etkilerini ve doğa ile atmosfer arasındaki uyumu yakalamaya olan bağlılığını yansıtıyor ve 19. yüzyıl sonu ile 20. yüzyıl başı Empresyonist ve Lüminist gelenekler içinde sağlam bir yere sahip.