Bu deniz manzarasının rüya gibi tasvirinde, yumuşak pastel renkler bir araya gelerek hayatla dolup taşan sakin bir görüntü oluşturuyor. Tepelerin nazik dalgaları sakin sularla buluşurken, ışık dokunuşları yüzeyde dans ediyor, alacakaranlık ya da şafak anını yakalıyor. Renoir'in fırça darbeleri neredeyse hayali bir görünümde; çevrenin özünü titizlikle yakalarken, ayrıntılara pek önem vermiyor. Ön planda yalnız bir inek huzurlu bir şekilde otluyor, kompozisyona sağlamlık katıyor ve izleyiciyi kırsal yaşamın basit zevklerini düşündürmeye davet ediyor. Bu parça, bir nostalji fısıltısı gibi hissediliyor; güneş görüşlü günlere dair anıları, tuzlu rüzgarların kokusunun havada dolaştığı sahil yollarında dolaşırken yaşanan günlere geri getiriyor.

Renk paleti, gül, yeşil ve mavi gibi neşeli tonlarla dolup taşıyor, zemin tonları ile harmanlanarak sahneyi sıcak bir şekilde kucaklıyor. Gökyüzü, yumuşak tonlarda tasvir edilmiş; günün batışda ya da şafağın doğuşunda olduğu izlenimi veriyor ve sıcaklık ve ruh hali değişen bir tuval sunuyor. Renoir'in renkleri birleştirme ve gevşek fırça darbeleri kullanma tekniği, akışkan bir hava yaratıyor, izleyicileri sadece görmekle kalmayıp sahilin atmosferini de hissetmeye davet ediyor. Tarihsel olarak, bu eser izlenimcilik akımının ideolojisini yansıtıyor; günlük anlarda bulunan güzellikleri vurguluyor ve izleyicilerin duygularıyla derin bir şekilde bağlantı kuruyor. Bu, insanlık ve çevre arasındaki uyumun bir kanıtıdır ve bizi dışarı çıkıp dünyanın sunabileceği huzuru deneyimlemeye teşvik eder.