W tej onirycznej interpretacji nadmorskiego krajobrazu, miękkie pastele mieszają się, tworząc spokojną scenę, która wydaje się oddychać życiem. Łagodne faliste wzgórza łączą się z spokojnymi wodami, gdzie błyski światła tańczą na powierzchni, uchwycając ulotny moment zmierzchu lub poranka. Pociągnięcia pędzla Renoira wydają się niemal eteryczne, delikatnie uchwycając istotę otoczenia, a nie szczegóły. Pojedyncza krowa spokojnie pasie się na pierwszym planie, stabilizując kompozycję, zapraszając widza do zastanowienia się nad prostymi przyjemnościami wiejskiego życia. To dzieło wydaje się szeptem nostalgii, przywołując wspomnienia słonecznych dni spędzonych na wędrówkach po nadmorskich ścieżkach, gdzie powietrze wypełnione jest aromatem słonego wiatru.

Paleta kolorów emanuje radosnymi odcieniami różu, zieleni i błękitu, przeplatanymi z odcieniami ziemi, które obejmują scenę ciepłem. Niebo, namalowane w delikatnych tonach, sugeruje dzień, który gasł lub budził się, oferując płótno, które zmienia temperaturę i nastrój. Technika Renoira łączenia kolorów i stosowania swobodnych pociągnięć pędzla tworzy poczucie płynności, zapraszając widzów nie tylko do oglądania, ale i odczuwania atmosfery wybrzeża. Z historycznego punktu widzenia, dzieło to odzwierciedla ideologię ruchu impresjonistycznego, podkreślając piękno odnajdywane w codziennych momentach, i łącząc się głęboko z emocjami widzów, świętując naturę w jej najspokojniejszym stanie. To świadectwo harmonii między ludzkością a środowiskiem, wzywające nas do wyjścia i doświadczania spokoju, który świat ma do zaoferowania.