In deze dromerige weergave van een kustlandschap vermengen zachte pasteltinten zich om een rustige scène te vormen die lijkt te ademen van leven. De zachte golven van de heuvels stromen naar het kalme water, waar lichtflitsen dansen op het oppervlak en een vluchtig moment van schemering of dageraad vastleggende. Renoirs penseelstreken lijken bijna etherisch, en vangen delicaat de essentie van de omgeving in plaats van minuten details. Een eenzame koe graast vredig op de voorgrond, die de compositie stabiliseert en de kijker uitnodigt om na te denken over de eenvoudige geneugten van het plattelandsleven. Dit stuk voelt als een gefluister van nostalgie, die herinneringen oproept aan zonnige dagen doorgebracht zwerfend langs kustpaden, waar de lucht doordrenkt is van de geur van zoute zeebries.

Het kleurenpalet is doordrenkt van vrolijke tinten van roze, groen en blauw, die zijn verweven met aardetinten die de scène omarmen met warmte. De lucht, weergegeven in zachte tonen, suggereert een dag die vervaagt of ontwaakt, en biedt een doek dat temperatuur en stemming verandert. Renoirs techniek om kleuren te mengen en gebruik te maken van losse penseelstreken creëert een gevoel van vloeiendheid, waarmee kijkers worden uitgenodigd om niet alleen te zien maar ook de atmosfeer van de kust te voelen. Historisch gezien weerspiegelt dit werk de ideologie van de impressionistische beweging, benadrukt de schoonheid die in alledaagse momenten te vinden is en verbindt zich diep met de emoties van kijkers door de natuur in haar rustigste staat te vieren. Het is een bewijs van de harmonie tussen de mensheid en de omgeving, die ons aanmoedigt om naar buiten te gaan en de vrede te ervaren die de wereld kan bieden.