Bu esrarengiz manzara, kıştan bahara geçişin kırılgan anını yakalıyor; eriyen kar, sakin bir köy manzarası boyunca kıvrılan çamurlu bir patikayı ortaya çıkarıyor. Sanatçının tekniği ince detaylarla dolu; eriyen toprağın dokusunu ve çıplak ağaçları zarif bir hassasiyetle resmediyor. Kompozisyon dengeli; buğulu ön plan su birikintisinden, soluk gökyüzünü yansıtarak, yeni sezonun gelişini sabırla bekleyen yapraksız ağaçların topluluğuna gözleri yönlendiriyor. Renk paleti, eriyen karın hafif beyaz tonları ve bulutlu gökyüzünün yumuşak mavi tonları eşliğinde, çoğunlukla kahverengi ve gri tonlarındadır; serin, nemli ve umut dolu, huzurlu bir melankoli atmosferi yaratıyor.

Duygusal etkisi oldukça naif—adam eriyen buz parçalarının damlama sesini duyacak gibi; havadaki soğuklukla karışık ılık dönme umudunu hissediyor. Tarihsel olarak, bu eser 19. yüzyıl Rus resim sanatında kırsal hayatın ruhunu gerçekçi ve şiirsel bir yorumla yakalama eğilimine karşılık gelir. Önemi, doğanın ölüm ve yeniden doğum arasında asılı kaldığı geçici anı yakalayabilmesindedir; bir yanda sert kış, diğer yanda nazik bahar uyanışı, ahenk içinde bir araya gelir.