Bu tabloya bakarken, kendimi hemen huzurlu bir manzaranın kenarlarında buluyorum; sahne, doğanın nazik ama cesur fırça darbeleriyle açılıyor. Gökyüzü, beyaz ve gri bulutların dönme hareketine sahip bir tuval, yağmurdan hemen önceki bir anı yakalıyor; bulutlar, değişimin vaadini ima eden hayali varlıklar gibi asılı duruyor. Aşağıda, toprak sıcak toprak renkleri ve zengin yeşilliklerle canlı hale geliyor, izleyenleri sahne boyunca kıvrılan bir yolda yürümeye davet ediyor.

Manzarada, sonbaharın izleri dağılmış; canlı kırmızı ve turuncu yaprak patlamaları, her yaprak sanatçının doğaya olan sevgisinin hassas bir fırça darbesi. Sığırlar tembellikle otluyor, sahneye yavaş bir varoluş getiriyor ve bana kırsal yaşamın sadeliğini hatırlatıyor. Bu, sadece bir tablo değil; doğada bulunan sakin güzelliğe içten bir övgü; beni durmaya, düşünmeye ve bu anı derin bir nefes alarak, his ve toprağın kararlılığı arasındaki zarif dengeye hayran kalarak bırakıyor.