Bu etkileyici manzarada, bizi Haga yakınlarındaki bir kasabanın yumuşak ama canlı betimlemesine çekiyor; kırmızı çatılar, kaprisli bir gökyüzünün altında ufku süsler. Ön planda, mavi bir gömlek giymiş yalnız bir figürin yavaş adımlarla yürüdüğüne dikkat ediyoruz—belki derin düşüncelere dalmışken, pastoral çevreyle duygusal bir bağ kuruyor. Onun arkasında, evlerin labirenti uzanıyor, toprak renklerindeki kırmızı ve kahverengiler, çimenlerin serin yeşili ile ahenkle birleşiyor; gözlerin tuvali doğal bir şekilde geçmesine yardımcı oluyor. Uzaklardaki kiliselerin kuleleri, sanki birer bekçi gibi yükseliyor ve bu resmin dinginliğine zarafet katıyor, arasında uçuşan kuşlar, bu tatlı mekanın çevresini çerçeveliyor.

Burada kasıtlı bir basitlik var; sanatçının fırçası, manzarayı sıcak bir ışıkla kaplayarak, düşünceleri zamanın ağırlığını ortaya koyan rüya gibi bir sis oluşturuyor. Duman, bacalardan tembel tembel yükselirken, çalışkan yaşamların bir hatırlatıcısı olarak, doğa ve tarım arasındaki ince gerginlikleri de haber veriyor. Her bir unsur, bizi bu sahneye çekmek için davet ediyor; insan ve manzara arasındaki ilişki üzerine bir özlem duygusunu uyandırıyor; bu yine Van Gogh’un yaratıcı ifadesinin en sevdiği temalarından biridir. Bu anı yakalayarak, ressam bizleri dünyasında dolaşmaya davet ediyor; her fırça darbesi, gündelik hayatın ritmleri arasında bir huzur ve düşünce hikayesini anlatıyor.