Bu büyüleyici eserde, Parlamento'nun simgesel silueti, etkileyici bir günbatımı arka planında yükseliyor. Sahne, Monet'in ışık ve atmosferle olan tutkusunu yansıtan yumuşak, bulanık bir teknikle boyanmış. Her bir fırça darbesi, günü gecenin karanlığına geçişi kolaylıkla yakalıyor; kulelerin ve binaların koyu konturları, anın geçici güzelliğini öneren, sisli bir parıltıyla sarı. Parlayan sular sıcak turuncu ve derin kırmızı tonları yansıtıyor; dalgalı desenleri, izleyiciyi böyle bir sahnenin ilham verebileceği huzur hakkında düşünmeye davet ediyor. Monet’in renk dinamikleri konusundaki ustalığı burada kendini gösteriyor; nispeten muted bir paleti canlı tonlarla birleştiriyor ve tuvalin üzerinde dans ediyormuş gibi sunuyor.

Bu parçanın duygusal etkisi, bizi başka bir zaman ve mekâna taşıma yeteneğinde yatıyor; burada doğa ve kentselliğin birleşimi kaosun ortasında sakin bir vaha yaratıyor. İzleyicinin güzellik ve huzur özlemini dile getiriyor; yaşamın geçiciliğiyle birçok şekilde yankılanıyor. İngiltere'de dramatik değişimlerin yaşandığı bir dönemde boyanan bu eser, izlenimcilik akımının özünü kapsıyor; sıklıkla mevcut anı kutluyordu. İzleyici, bu eseri seyrederken, hem parlak gökyüzünde hem de sakin sularda yansıtılan zamanın akışına bir bağ hissediyor; doğanın ışıklarının geçici görkemine dalıyor.