Σε αυτό το μαγευτικό έργο, η εμβληματική σιλουέτα του Κοινοβουλίου προβάλλει απέναντι σε ένα φόντο ενός συγκινητικού ηλιοβασιλέματος. Η σκηνή είναι ζωγραφισμένη με μια απαλή, θολή τεχνική που προκαλεί μια ονειρική κατάσταση, ενσωματώνοντας τη γοητεία του Μονέ για το φως και την ατμόσφαιρα. Κάθε πινελιά είναι ικανή να συλλάβει τη μετάβαση από την ημέρα στη νύχτα; τα σκοτεινά περιγράμματα των πύργων και των κτιρίων είναι τυλιγμένα σε μια ομίχλη φωτός, υπονοώντας την εφήμερη ομορφιά της στιγμής. Τα λαμπερά νερά αντανακλούν ζεστά πορτοκαλί και βαθύ κόκκινο, ενώ τα κυματιστά σχέδιά τους προσκαλούν τον θεατή να σκεφτεί την ηρεμία που μπορεί να εμπνεύσει μια τέτοια σκηνή. Η δεξιοτεχνία του Μονέ στη δυναμική χρωμάτων είναι προφανής εδώ, καθώς συνδυάζει μια σχετικά ήπια παλέτα με ζωντανές αποχρώσεις που χορεύουν πάνω στον καμβά.

Η συναισθηματική επίδραση αυτού του κομματιού έγκειται στην ικανότητά του να μας μεταφέρει σε μια άλλη εποχή και τόπο, όπου η συγχώνευση της φύσης και της αστικοποίησης δημιουργεί ένα ήσυχο όαση στη μέση του χάους. Μιλάει για την επιθυμία του θεατή για ομορφιά και ειρήνη, αντηχώντας με τη φευγαλέα φύση της ίδιας της ζωής. Ζωγραφισμένο σε περίοδο δραματικών αλλαγών στην Αγγλία, αυτό το έργο συλλαμβάνει την ουσία του ιμπρεσιονιστικού κινήματος, που συχνά γιόρταζε τη στιγμή που ζούμε. Καθώς ο θεατής κοιτάζει αυτό το έργο, είναι αδύνατο να μην αισθανθεί μια σύνδεση με τη ροή του χρόνου που αντανακλά τόσο στον φωτεινό ουρανό όσο και στα ήσυχα νερά, βυθιζόμενος στη φευγαλέα δόξα της φυσικής φωτεινότητας.