Σε αυτό το εκπληκτικό έργο, οι πρώτες ακτίνες του ήλιου σπάζουν ένα ουρανό που έχει βαφτεί σε ασημί-μπλε αποχρώσεις, φωτίζοντας μια ήρεμη σκηνή χωριού καλυμμένη με μια νέα στρώση χιονιού. Ο θεατής προσκαλείται να περιπλανηθεί στον λασπωμένο δρόμο που περιστρέφεται απαλά ανάμεσα σε ημι-κρυμμένα σπίτια, οι ζεστοί τοίχοι τους σε χρώμα ώχρας - αντίθεση με τις ψυχρές αποχρώσεις του χειμώνα. Η τεχνική πινέλου του Μονέ είναι εκπληκτικά χαλαρή, προκαλώντας την ήρεμη κίνηση της σκηνής, ενώ παρουσιάζει το χιόνι τόσο λαμπερό όσο και μαλακό, σαν να μπορούσε κανείς να απλώσει το χέρι του και να νιώσει την ψυχρότητα του. Τα σκελετικά δέντρα στις πλευρές ανυψώνονται προς τον ουρανό, τα γυμνά κλαδιά τους καλυμμένα με ευαίσθητο παγετό, δημιουργώντας μια όμορφα μελαγχολική αντίθεση με την ακαμψία των μονοπατιών και των δομών. Οι ατμοσφαιρικές συνθήκες συλλαμβάνουν αποτελεσματικά μια φευγαλέα στιγμή στο χρόνο: την ηρεμία ενός χειμωνιάτικου πρωινού, όπου κάθε στοιχείο αναπνέει ειρήνη.

Η ταλέντο του Μονέ να συλλαμβάνει το φως και τη σκιά είναι προφανές στην υποβλητική μετάβαση των χρωμάτων σε καμβά. Παρατηρήστε πώς το χιόνι φαίνεται να λάμπει, αντανακλώντας και διαθλώντας το απαλή πρωινό φως το οποίο επικεντρώνει την υφή των δέντρων και των κτιρίων. Αυτό το κομμάτι μπορεί να θεωρηθεί ως ενσάρκωση του Ιμπρεσιονισμού, απομακρυνόμενο από τη σφιχτή ρεαλιστικότητα προς την εξερεύνηση της υποκειμενικής εμπειρίας της φύσης. Εδώ, στο χιονόπτωση τοπίο, βρίσκουμε όχι μόνο μια απεικόνιση μιας ψυχρής εποχής, αλλά και μια συναισθηματική αντήχηση που μιλάει για την ήσυχη ομορφιά της μοναξιάς, ξυπνώντας συναισθήματα νοσταλγίας και ηρεμίας. Οι τριβές του πινέλου αιωρούνται με ζωή, κάθε κίνηση συμβάλλει σε μια πιο ευρύτερη διάθεση που είναι διαρκής για το ανθρώπινο πνεύμα, καλώντας σκεψεις στην ήρεμη σκέψη μπροστά στο προσκήνιο των αγκαλιών του χειμώνα.