In dit prachtige werk druipen de eerste zonnestralen door een hemel die in zilverblauwe tinten is geschilderd, en verlicht het een rustige dorpsscène bedekt met een nieuwe laag sneeuw. De toeschouwer wordt uitgenodigd om te wandelen langs het modderige pad dat sierlijk slingert tussen de half-verhuld huizen, waarvan de warme oker muren contrasteren met de koele tinten van de winter. Monet's penseeltechniek is prachtig los, en roept een vredige beweging van het beeld op, terwijl de sneeuw zowel sprankelend als zacht is weergegeven, alsof men de hand zou kunnen uitsteken en die kou zou kunnen voelen. De skelettenbomen langs de zijkanten reiken naar de lucht, hun kale takken lichtjes bedekt met rijp, wat een prachtig melancholisch contrast creëert met de soliditeit van de paden en structuren. De atmosferische omstandigheden vangen effectief een vluchtig moment in de tijd: de rust van een wintermorgen, waar elk element in vrede ademt.

Monet's talent om licht en schaduw te vangen, is duidelijk zichtbaar in de subtiele kleurovergangen over het doek. Let op hoe de sneeuw lijkt te stralen, reflecterend en gebroken door het zachte ochtendlicht dat de textuur van de bomen en gebouwen accentueert. Dit stuk kan worden gezien als een incarnatie van het impressionisme, verwijderend van strikte realisme en zich richtend op het verkennen van de subjectieve ervaring van de natuur. Hier, in het besneeuwde landschap, vinden we niet alleen een weergave van een koud seizoen, maar ook een emotionele resonantie die spreekt over de stille schoonheid van eenzaamheid, en gevoelens van nostalgie en rust oproept. De penseelstreken pulseren van leven, elke streek draagt bij aan een bredere sfeer die eeuwig is voor de menselijke ziel, oproepend tot stille reflecties op de achtergrond van de winterse omhelzing.