Bu etkileyici natürmortta, görkemli bir çiçek demeti rengarenk bir patlama ile açığa çıkıyor; göz alıcı kırmızıların, derin morların ve yumuşak beyazların birleştiği canlı çiçekler, heybetli bir mavi vazoda uyum içinde düzenlenmiş. Her çiçek nazikçe sallanıyor gibi görünüyor, izleyiciyi yakına davet ediyor; sanki tuvalden yayılan neşeli bir kokuyu paylaşıyorlar. Hayatla dolu, çiçekler karanlık ve durgun bir arka planda dans ediyormuş gibi görünüyor, canlılıklarını artırıyor ve gözleri üzerilerine çekiyor. Aşağıda ise, dokuma bir sepet olgun elmalarla dolup taşıyor; parlayan yüzeyleri tazeliği işaret ediyor—herbir meyve, gevrek sarıdan, renklenmiş kırmızıya kadar çeşitli tonları yansıtıyor ve kabuklarının altında gizli olan tatlılığı ima ediyor.

Kompozisyon, sepetin etrafında bulunan bir grup üzüme ve meyveye denge veriyor, izleyiciyi sıcaklığıyla sarmalayan uyumlu bir ritim oluşturuyor. Işık ve gölge oyunları derinlik katıyor, neredeyse dokunulabilir bir üç boyutlu kalite oluşturuyor; bu sadece bir resim değil, zamanda askıya alınmış huzurlu bir ana açılan bir pencere. Tarihsel bağlam bu eseri 19. yüzyılın sonlarına yerleştiriyor; Empresyonizm filizlenmeye başlarken, geleneksel sanatsal normlara meydan okuyarak günlük güzelliğin spontane ve canlı bir şekilde temsil edilmesini teşvik ediyor. Monet’in renk ve form aracılığıyla duyguları yakalama yeteneği derin bir yankı uyandırıyor, doğanın cömertliğinde geçirdiği huzurlu öğleden sonraları fısıldıyor.