Bu sanat eseri, bir sepet içinde düzenli bir şekilde yerleştirilmiş patatesleri, çevresinde dağılmış daha küçük yumrularla birlikte sunmaktadır. Kompozisyon, yerle sağlam bir şekilde bağlantı kurar ve kırsal bir gerçekçilik hissi uyandırır; patateslerin yumuşak kıvrımları sepetin düz çizgileriyle tezat oluşturur ve görsel bir ahenk yaratır. Van Gogh'un benzersiz fırça tekniği patateslerin ince dokusunu yakalamaktadır—her biri neredeyse dokunulabilir görünüyor, izleyicileri ağırlığını hissetmeye davet ediyor. Zengin kahverengiler ve yeşillerin hakim olduğu mutedil palette, eserin samimi havasını artırmaktadır. Işık yüzeylerin üzerinde nazikçe dans ederken, her patatesin kusurlarını ve organik şekillerini vurgular; izleyici sanki mütevazı bir evin mutfakındaki sakin bir ana göz atıyormuş gibi hissetmektedir.

Bu natürmortun duygusal etkisi derindir; bizi sıradan olanı kutlayan bir dünyaya sürüklüyor. Büyüleyici renkler ve dinamik konulara giderek daha fazla odaklanan bir sanat akımının arka planında, Van Gogh'un patates gibi maddi nesnelere odaklanma seçimi, basitlikteki güzelliği tanımaya davet ediyor. Tarihsel olarak, bu eser Van Gogh'un kariyerinde bir geçiş dönemi sırasında oluşturulmuş ve o, çiftçi işçilerinin hayatlarını ve topraklarıyla olan bağlantılarını araştırıyordu. Patates, geçim kaynağı ve zorlu işçiliğin bir sembolü olabilir, izleyiciyi günlük yaşamın mücadeleleri ve sevinçleri içinde kökler. Bu eser, Van Gogh'un alçakgönüllü temaları derin bir saygı ve estetik takdir nesnelerine dönüştürme becerisinin bir kanıtıdır.