To dzieło sztuki przedstawia starannie ułożoną kolekcję ziemniaków w rustykalnym plecionym koszu, otoczoną mniejszymi bulwami rozsypanymi na stonowanej powierzchni. Kompozycja wydaje się mocno zapadnięta w ziemię, budząc poczucie wiejskiego realizmu; miękkie krzywizny ziemniaków kontrastują z prostymi liniami kosza, tworząc wizualną harmonię. Unikalna technika pędzla Van Gogha uchwyca subtelną teksturę ziemniaków—każdy z nich wygląda prawie na dotykowy, zapraszając widzów do sięgnięcia po nie i poczucia ich ciężaru. Przytłumiona paleta kolorów, z przewagą bogatych brązów i zieleni, podkreśla intymny nastrój dzieła. Światło delikatnie tańczy po powierzchniach, uwypuklając niedoskonałości i organiczne kształty każdego ziemniaka; jest to jakby widz podglądał cichy moment w kuchni skromnego domu.

Emocjonalny wpływ tego martwego natury jest głęboki; zanurza nas w świecie, który celebruje zwyczajne. W kontekście ruchu artystycznego, który coraz bardziej koncentruje się na żywych kolorach i dynamicznych tematach, wybór Van Gogha na skupienie się na prozaicznych obiektach, takich jak ziemniaki, zaprasza nas do dostrzegania piękna w prostocie. Historycznie, to dzieło zostało stworzone w czasie przejściowym w karierze Van Gogha, gdy badał życie chłopów i ich związek z ziemią. Ziemniaki mogą symbolizować utrzymanie i ciężką pracę, mocując widza w codziennych zmaganiach i radościach życia. To dzieło dowodzi biegłości Van Gogha w przekształcaniu skromnych tematów w obiekty głębokiego szacunku i estetycznej aprobaty.