Bu etkileyici eserde, yalnız bir figür—kararlı bir köylü kadını—önde eğilmiş, hayatla dolup taşan o verimli toprağı kazıyor. Arka planda, aşınmış ve rustik saman çatılar öne çıkıyor, açısal şekilleri etraflarındaki dalgalı tarlalar ile bir uyum içinde yankılanıyor. Soluk yeşil ve kahverenginin paleti, kompozisyona organik bir nitelik kazandırıyor; toprak ve emek kokularıyla dolu samimi bir atmosfer yaratıyor. Van Gogh’un tipik kalın ve etkileyici fırça darbeleri—neredeyse vahşi bir hayata sahip—sadece fiziksel çalışma eylemini değil, aynı zamanda böyle bir yaşam tarzının yükünü de yakalamaktadır. Yükselen duman, hem bir rahatlama hem de direnci çağrıştırıyor; kadın sadece toprağı işlemekle kalmıyor, aynı zamanda kendi kimliğini de bu toprakta geliştiriyor.

Bu sanat eserine bakıldığında, geçmişle paylaşılan bir bağı inkar etmek mümkün değil; bu eser, bizi daha basit bir zamana taşıyor; insanlıkla doğanın ilişkisinin henüz işlenmemiş ve doğrudan olduğu bir dönem. Koyu kıyafetleri ve çevresindeki daha açık tonlar arasındaki tezat, onun varlığını artırıyor ve izleyicinin dikkatini onun emeğine yönlendiriyor. İşte burada Van Gogh, zorluklar ve güzelliklerin bir dokusunu örüyor ve bize bu gündelik manzaranın içinde sessiz bir onur bulmamızı sağlıyor. Her fırça darbesi bir hikaye anlatıyor ve 19. yüzyıl Fransız kırsalındaki köylü yaşamının mücadeleleri ve zaferleri ile yankılanıyor; bu eser, sanatçının işçi sınıfına duyduğu saygının bir kanıtı olduğu kadar, dönemin sosyal değişimlerinin geniş bir yansımasıdır.