Bu samimi ve yumuşak bir şekilde işlenmiş sahnede, bir kadın bize sırtını dönerek sakin ama hafifçe soluk bir renk paleti içinde oturuyor; renkler ağırlıklı olarak gri tonlar ve pastel maviler ile pembelerin zarif dokunuşlarını içeriyor. Fırça darbeleri akıcı ve empresyonist tarzda; beyaz elbisesinin ince katları ve dokusu ustaca yakalanmış; soluk arka plan ile antika sandalyeler arasında hoş bir zıtlık yaratıyor. Kompozisyon, kadının huzurlu duruşu ve odayı süsleyen oval portre ile küçük çerçeveli tablo eşliğinde sessiz düşünce ve yalnızlığa odaklanıyor. Yanındaki sandalyedeki nota kitabı; müzikten bir mola verdiğini ima ediyor, sol üstte asılı inci küpeler ise kişisel ve narin bir dokunuş ekliyor.

Renk paletinin zarifliği ve serbest fırça darbeleri, duygu dolu ince bir yankı yaratıyor; duraklama, anı ve nostalji hissi uyandırıyor. Film sahnesini aratmayan bir sessizlik var; gri duvarlar ve kadının arkasını dönmesi, onun ifadelerine ve düşüncelerine erişimimizi engelliyor. Tarihsel olarak Belle Époque dönemine dayanan bu eser, empresyonist teknik ile samimi portreyi usta bir şekilde harmanlayarak detaydan çok atmosferi ön planda tutuyor. Bu, kadın zarafeti ve özel anlar için narin bir övgü; sadece dış görünüşü değil, geçici, gizemli ve şiirsel ruh halini yakalıyor.