Manzara, öğle güneşinde ışıkla yıkanan saman yığınlarını canlı bir şekilde tasvir ediyor; formları, tuvali saran yumuşak ve parlayan bir ışıkla belirleniyor. Fırça darbeleri saman yığınlarına görkemli bir doku katıyor, altın tonları uzaktaki dağların soğuk renkleriyle güzel bir şekilde tezat oluşturuyor. Koyu toprak kahverengileri, nazik yeşiller ve ince mavilere karışarak, izleyiciyi bu pastoral manzaraya çeken atmosferik bir derinlik yaratıyor; günün sonsuza kadar uzanacağı hissi, doğa ile tarımsal bakım arasında uyumlu bir denge sağlıyor.

Dokular bir araya gelirken, hafif rüzgarda çimenlerin hışırtısını neredeyse duyabiliyorsunuz ve doğanın işleyişindeki ince fısıldamaları işitiyorsunuz. Monet'in karakteristik fırça vuruşları ışığın özünü yakalıyor; sıradanı büyülü hale nasıl dönüştürdüğünü vurguluyor. Bu eser, izleyicinin kırsal yaşamın huzuruna olan takdirine rezonans eden, büyüleyici bir anı kapsar. Empresyonizm'in tarihsel bağlamı, bu parçanın önemini yeniden kesinleştiriyor; sanatçıların ışığın ve atmosferin geçici niteliklerini iletmeye çalıştığı bir dönemdi ve burada Claude Monet bunu muazzam bir ustalıkla gerçekleştiriyor.