Nazik bir elma ağacı, dallarında yumuşak beyaz çiçeklerle dolu olarak tam çiçek açmış durumda; görünmez bir esintiyle hafifçe sallanıyor gibi. Ağacın kıvrımlı gövdesi ve dalları, sakin bir nehir ve uzak tarlalar arka planında doğal bir heykel gibi duruyor. Su kenarında, belki bir ebeveyn ve çocuk olan iki figür sessizce vakit geçiriyor; bu sahneye sıcak bir insan dokunuşu katıyor. Kompozisyon, doğa ve insanlığı dengeliyor ve zamanda donmuş huzurlu bir anı yansıtıyor.

Sanatçının tekniği, belirgin fırça darbeleriyle yumuşak yeşil, mavi ve krem beyaz renk paletinde parıldayan ve harmanlanan empresyonist bir üslubu çağrıştırıyor. Bu yaklaşım, ışığın ve atmosferin geçici kalitesini yakalıyor; sahneye rüya gibi bir yumuşaklık ve sakin bir düşsel duygu katıyor. Resim, izleyiciyi durup baharın tazeliğini, öğleden sonra ışığının nazik sıcaklığını ve çevrede uyanan doğanın ince seslerini hissetmeye davet ediyor.