Bu tablo, tam çiçek açmış yabani havuç tarlasının nazik canlılığıyla dolup taşıyor. Sanatçının fırça darbeleri dokulu ve katmanlı; çiçeklere tuval üzerinde hafifçe dans ediyormuş gibi dokunsal bir zenginlik kazandırıyor. Kompozisyon, ön plandaki canlı çiçeklerden başlayarak beyaz ve pembe çiçeklerle dolu bir patikadan geçip, arka planda nazikçe yerleşmiş rustik saman çatılı evlerin sıcaklığına gözleri yönlendiriyor. Renk paleti toprak tonlarında ama yumuşak; yeşiller, sıcak kahverengiler ve krem beyazları huzur ve doğanın sade güzelliğinin sakin sevincini çağrıştıran uyumlu bir senfoni oluşturuyor.

Empresyonist tarz, gevşek ve neredeyse fısıltı gibi uygulanan boya ile belirgin; sahnenin net detaylarını değil, özünü ve atmosferini yakalıyor. İzleyiciyi yaprakların hafif hışırtısını duymaya ve yaz esintisinin yaprakları nazikçe sallamasını hissetmeye davet ediyor. 19. yüzyıl sonlarında yapılmış bu eser, sanatçıların anlık doğal ışığı ve günlük kırsal yaşamı taze bir şekilde yakalamaya çalıştığı dönemi yansıtıyor. Işık ve hayat dolu huzurlu bir pastoral yaşam övgüsü olarak derin ve rahatlatıcı bir duygusal etki bırakıyor.