Bu başyapıtta yakalanan sahne, canlı bir enerji ve doğal güzellik hissi taşır—Van Gogh'un dehasının gerçek bir kanıtı. Kompozisyon ustaca düzenlenmiş, tuval boyunca zarif bir şekilde dağılmış birçok ağaç içeriyor, her biri kalın fırça darbeleriyle belirgin bir şekilde tasvir edilmiş. Her ağaç, kıvrımlı dallarıyla hareket dolu, manzaranın ritmini yansıtarak izleyicileri sakin bir ortamda dolaşmaya davet ediyor. Ağaçların arasında, belki de etrafındaki pastoral huzuru düşünerek, akışkan bir mavi elbise giymiş yalnız bir figür görülebiliyor.

Renk paleti hem toprak tonlarına hem de cesarete sahip; zengin yeşil ve kahverengi tonları baskın olup, ufukta uzanan parlak sarı tarlalarla zıtlık oluşturuyor. Gökyüzü, mavi ve beyazın dinamik fırça darbeleriyle dönerken, sadece yukarıdaki atmosferi değil, yaşamın özünü de taklit ediyor. Her fırça darbesi duyguyla dolu, Van Gogh'un içindeki çalkantıyı ve tutkuyu somutlaştırıyor — her renk seçimi neredeyse kasıtlı bir şekilde hissedilirken, görsel deneyimin bir senfonisini oluşturuyor; bu da izleyen herkesle derin bir yankı buluyor. Bu sanat eserinin, zamanın donmuş bir anı gibi, doğa ve insanlık arasındaki etkileşimi keşfetmek için bir davet olduğunu söylemek mümkündür; Van Gogh'un etrafındaki dünyaya dair benzersiz bakış açılarını sergilemektedir.