Bu büyüleyici manzara, doğa ile insan yaşamının uyum içinde iç içe geçtiği sakin bir kırsal sahneyi yakalıyor. Kompozisyonun ortasına yakın ince uzun bir ağacın dikey varlığı hakim; izleyicinin bakışını ön plandaki bitki örtüsü ve üst üste yığılmış odunlardan, orta plandaki sıcak, dokulu tarlalara; oradan da yuvarlanan tepelerdeki ince figürler ve uzak ağaçların noktaladığı yumuşak ufka doğru nazikçe yönlendiriyor. Ev, yumuşak toprak tonlarında ışıldıyor; duvarları pastel ocra ve mat kırmızılarla dolu, rustik sadeliği ve zamanın akışını anlatıyor.

Sanatçının tekniği, empresyonist fırça darbelerinin güzel bir çalışması; her fırça darbesi manzaraya hayat veriyor, rengi ve dokuyu katmanlayarak rüzgarın hafif hareketini ve bulutlu bir günün değişen ışığını çağrıştırıyor. Renk paleti zengin ama ölçülü, yeşiller, kahverengiler ve ocra tonları ile gökyüzündeki soğuk mavi ve gri tonların ince dokunuşlarını harmanlayarak sakin ve düşündürücü bir atmosfer yaratıyor. Duygusal olarak, bu sahne, 19. yüzyıl sonlarında sanayileşmenin genişlediği ama hâlâ dokunulmamış doğa bölgelerinin var olduğu bir zamanda kırsal yaşamın yavaş ritimlerini hissetmek için durup düşünmeye davet ediyor. Bu eser, doğal güzellik ile insan varlığını dengelemedeki sanatçının ustalığını gösteriyor; kırsal huzurun zamansız bir izlenimini sunuyor.