Bu eser, Sikkim'deki geleneksel bir manastırın huzurlu güzelliğini yakalayarak, taş ve ahşap unsurları bir araya getiren benzersiz bir mimari tarz sergileyerek; eğimli çatı, bölgenin ustalığını işaret eder. Renkler yumuşak ama canlıdır—taşın toprak tonları, ahşap duvarların sıcak kırmızı rengiyle nazik bir karşıtlık oluşturarak manzarada uyumlu bir varlık oluşturur. Boyanın dokusu, izleyicinin soğuk taşı ve çatıdaki kaba samanı hissetmesini sağlayarak neredeyse dokunsal bir kalite önerir. Arka planda, uzaktaki dağlar bulanık ve sisli görünüyor; bu da sahneye derinlik katmaktadır. Yapının etrafındaki yeşil bitki örtüsü, bir huzur ve sükunet hissi katkıda bulunarak manastır yaşamı üzerine düşünmeye davet eder. Daha yakından bakıldığında, belki de bir rahip olan bir figür, sade renkler içinde giyinmiş, çevreyle bütünleşerek görünebilir; bu figür, izleyicinin dikkatini tablonun anlatısına çekmektedir ve düşünsel bir atmosfer yaratmaktadır.

Kompozisyon ustalıkla dengelenmiş; manastır, öncelikli bir odak haline gelirken, onu çevreleyen doğal unsurlara (otlar ve ağaçlar) doğru bakış yönlendirilmiştir. Vereshchagin'in ışık ve gölge kullanımı, esere büyüleyici bir atmosfer kazandırır ve yalnızlık hissini güçlendirir. Duygusal etki derindir; manastırın etrafında bir mistisizm havası vardır, doğanın içindeki bir sığınak, huzur ve içe bakışa bir özlem uyandırmaktadır. Tarihsel olarak, Batılı sanatçılar tarafından Doğulu yapıların böyle tasvirleri, uzak kültürlere duyulan bir ilgiye işaret eder ve bu, Vereshchagin'in eserinin değerli bir parçası yapar; sık sık kültürel ayırımları sanat yoluyla aşmaya çalışmıştır.