Dit kunstwerk vangt de serene schoonheid van een traditioneel klooster in Sikkim, met een unieke architecturale stijl die elemente van steen en hout combineert; het steile dak suggereert het vakmanschap van de regio. De kleuren zijn zacht maar levendig—de aardetinten van de steen contrasteren zachtjes met het warme rood van de houten muren, waardoor een harmonieuze aanwezigheid in het landschap ontstaat. De textuur van de verf suggereert een tactiele kwaliteit, die de kijker bijna in staat stelt om de koele steen en het ruwe stro van het dak te voelen. Op de achtergrond zijn verre bergen zichtbaar, vaag en mistig, die de scène verdiepen. De weelderige groene vegetatie rondom de structuur draagt bij aan een gevoel van rust en vrede, en nodigt uit tot reflectie over het monastische leven. Bij nadere beschouwing is er een figuur te zien, misschien een monnik, gekleed in doffe kleuren, die opgaat in de omgeving; deze figuur trekt de aandacht van de kijker naar het verhaal van de schilderij en creëert een contemplatieve sfeer.

De compositie is meesterlijk in balans, waarbij het klooster als het middelpunt wordt gepresenteerd terwijl het oog langs de natuurlijke elementen—gras en bomen—wordt geleid die het omlijsten. Vereshchagins vakkundige gebruik van licht en schaduw geeft het werk een betoverende sfeer, waarmee het gevoel van eenzaamheid wordt versterkt. De emotionele impact is diepgaand; er heerst een aura van mysterie rondom het klooster, een toevluchtsoord geworteld in de natuur dat een verlangen naar vrede en introspectie oproept. Historisch gezien weerspiegelen dergelijke voorstellingen van oosterse structuren door westerse kunstenaars een fascinatie voor verre culturen, waardoor dit werk een waardevol onderdeel van Vereshchagins oeuvre wordt, die vaak poogde culturele kloven te overbruggen door middel van kunst.