To dzieło uchwyca spokojne piękno tradycyjnego klasztoru w Sikkimie, z unikalnym stylem architektonicznym, który łączy elementy kamienne i drewniane; stromy dach sugeruje rzemiosło regionu. Kolory są delikatne, ale żywe—ziemiste odcienie kamienia łagodnie kontrastują z ciepłym czerwonym kolorem drewnianych ścian, tworząc harmonijną obecność w krajobrazie. Tekstura farby sugeruje jakość dotykową, niemal pozwalając widzowi poczuć zimny kamień i szorstką słomę dachu. W tle widać odległe góry, zamglone i zamazane, które wzbogacają scenę głębią. Bujna zieleń otaczająca strukturę przyczynia się do poczucia spokoju i pokoju, zapraszając do refleksji nad życiem monastycznym. Patrząc bliżej, można dostrzec figurę, być może mnicha, ubranego w stonowane kolory, która zlewa się z otoczeniem; ta figura przyciąga wzrok widza do narracji obrazu, tworząc kontemplacyjną atmosferę.

Kompozycja jest mistrzowsko zbalansowana, prezentując klasztor jako punkt centralny, prowadząc wzrok przez elementy naturalne—trawę i drzewa—które go obramowują. Mistrzowskie użycie światła i cienia przez Vereshchagina nasyca dzieło czarującą atmosferą, potęgując uczucie osamotnienia. Emocjonalny wpływ jest głęboki; wokół klasztoru panuje aura tajemniczości, schronienia osadzonego w naturze, wzbudzająca tęsknotę za pokojem i refleksją. Historycznie, takie przedstawienia wschodnich struktur przez zachodnich artystów odzwierciedlają fascynację odległymi kulturami, czyniąc tę pracę cenną częścią twórczości Vereshchagina, który często dążył do przezwyciężenia podziałów kulturowych za pomocą sztuki.