Wśród spokojnego tła falujących wzgórz i delikatnie kołyszącej się trawy, resztki rzymskiego akweduktu dumnie wznoszą się przeciwko rozległemu niebu, przywołując poczucie historii i nostalgii. Artysta doskonale uchwycił upadłą wspaniałość tej starożytnej konstrukcji, z jej zapadającymi się łukami i sfatygowanymi kamieniami, które opowiadają historie chwale minionych czasów. Technika akwareli nadaje scenie łagodność; delikatne pociągnięcia pędzla przedstawiają światło tańczące na ruinach, rzucając subtelne cienie, które podkreślają ich trójwymiarowość. Kontrast między ceglanym rudym a brązowym a delikatnym niebieskim niebem tworzy harmonijną równowagę, zapraszając widzów do zatrzymania się i refleksji.

Stojąc przed tym dziełem, mogę prawie usłyszeć szepty czasu; wydaje mi się, że duchy tych, którzy kiedykolwiek podziwiali ten akwedukt, mówią przez same kamienie. Wywołuje to bittersweet emocje - pragnienie utraconych rzeczy, a jednocześnie celebrację piękna znalezionego w upadku. Obecność dwóch małych postaci u podstawy akweduktu dodaje ludzki element, podkreślając skalę tych wspaniałych ruin i przyciągając widzów do narracji. Historycznie, tego rodzaju prace odzwierciedlają romantyczne zainteresowanie ruinami, które ogarnęło Europę w XIX wieku, podkreślając skrzyżowanie natury, człowieka i czasu, przypominając nam o ulotności wszystkich rzeczy.