Bu etkileyici sanat eserinde, bir köylü kadın arkadan tasvir edilmiş ve toprağı kazarken yakalanmıştır. Postürüne dikkat verilir; sırtındaki hafif eğilme ve aşağıya doğru açılan küreğin açısı, çalışma ve kararlılık hissini iletmektedir. Işık ve gölgelerin oyunları, geniş eteğine derinlik katarak, kumaş ve toprak dokularını vurgular. Ufuk, neredeyse rüya gibi görünür ve onun yalnız çabasını vurgulayan canlı bir arka plan oluşturur.

Sanatçı, koyu ve açık tonlar arasında zengin bir kontrast kullanmış, toprak renkleri ve yumuşak gri tonlar paleti hâkimdir. Bu seçim, 19. yüzyılın sonlarında kırsal yaşamın sıcaklığını ve sert gerçekliğini uyandırır. Eser güçlü bir duygusal akıntı içindedir; emek, dayanıklılık ve çalışmada bulunan onur üzerine hikâye anlatır. Köylü kadının anonimliği, izleyicileri ona kendi hikâyelerini yansıtmaya davet eder, ağır iş ve toprak ile olan bağlantının evrensel deneyimini yakalar. Bu eser, tek bir anın temsilinden daha fazlası; işçi sınıfına ve onların toplumun kumaşındaki etkisine güçlü bir selamdır.