Bu narin eser, süslü bir divana zarifçe uzanmış genç bir kadını yakalıyor. Ağırlıklı olarak yumuşak pastel ve kurşun kalem tonlarıyla yapılan çalışma, ışık ve gölge arasında ince bir denge kurarak sakin ve huzurlu bir dinlenme hissi veriyor. Kadının rahat pozisyonu—başı yastığa yaslanmış, gözleri kapalı ya da neredeyse kapalı, kıvrımlı divana zarifçe uzanmış vücudu—bir dinlenme veya düşünce anını çağrıştırıyor. Elbisesinin akıcı çizgileri hızlı ve kendinden emin vuruşlarla yapılmış, kadınsılığı ve sahnenin yumuşaklığını artırıyor; yumuşak renk paleti ise krem tonları, sıcak pembeler ve yağlı toprak renkleriyle sıcaklık ve samimiyet katıyor. Dizinde tuttuğu yuvarlak şapka, üzerinde cesur bir kurdeleyle, kıyafetin hafifliğiyle zıtlık oluşturarak görsel odak noktası oluyor.

Kompozisyon, çizgi ve akıcılığa vurgu yaparak sanatçının insan figürünü sade ama etkileyici bir şekilde yakalama konusundaki ustalığını gösteriyor. Divanın dekoratif çerçevesi zarif kıvrımlarla çizilmiş, figürü nazikçe sarıyor ve bu sakin lüks ve dinlenme anını öne çıkarıyor. Duygusal olarak eser, geçmişteki rahat ve zarif boş zamanları özleme duygusu uyandırıyor—tekstilin yumuşaklığını, huzurlu bir öğleden sonranın fısıltısını ve belki geçici bir güzelliğin melankolisini hissedebiliyorsunuz. 20. yüzyılın başlarındaki figüratif sanat örneği olarak bu eser, Belle Époque estetiğiyle bağlantılı cazibe ve zarafeti, incelik ve kişisel samimiyetin buluştuğu bir şekilde somutlaştırıyor.