Αυτό το λεπτεπίλεπτο έργο αποτυπώνει μια νεαρή γυναίκα που ξαπλώνει με χάρη σε έναν διακοσμητικό καναπέ. Εκτελεσμένο κυρίως με απαλά παστέλ και μολύβι, το έργο επιτυγχάνει μια ευγενική ισορροπία ανάμεσα στο φως και τη σκιά, μεταδίδοντας μια αίσθηση ηρεμίας και γαλήνιας αναψυχής. Η χαλαρή στάση της γυναίκας — το κεφάλι της ακουμπά σε ένα μαξιλάρι, με τα μάτια κλειστά ή σχεδόν κλειστά, και το σώμα της να απλώνεται κομψά πάνω στον κυρτό καναπέ — υποδηλώνει μια στιγμή ξεκούρασης ή ενδοσκόπησης. Οι ρευστές γραμμές του φορέματός της, σχεδιασμένες με γρήγορες και σίγουρες κινήσεις, αναδεικνύουν τον θηλυσμό και την απαλότητα της σκηνής, ενώ η απαλή χρωματική παλέτα με τόνοι κρέμας, ζεστού ροζ και πινελιές ώχρας προσδίδει ζεστασιά και οικειότητα. Το στρογγυλό καπέλο που κρατά απαλά στην αγκαλιά της, διακοσμημένο με έναν τολμηρό φιόγκο, λειτουργεί ως εστιακό σημείο που αντιπαραβάλλεται με τη λεπτότητα του υφάσματος.

Η σύνθεση τονίζει το περίγραμμα και τη ρευστότητα, αποδεικνύοντας την εξαιρετική τεχνική και τη ραφιναρισμένη δεξιότητα του καλλιτέχνη να αποτυπώνει την ανθρώπινη μορφή με οικονομία και μεγάλη εκφραστικότητα. Το διακοσμητικό πλαίσιο του καναπέ, σχεδιασμένο με κομψές, κυματιστές γραμμές, αγκαλιάζει απαλά τη μορφή, υπογραμμίζοντας αυτή τη στιγμή της ήσυχης πολυτέλειας και ξεκούρασης. Συναισθηματικά, το έργο προκαλεί νοσταλγία για την ευχάριστη αργία περασμένων εποχών — σχεδόν νιώθεις την απαλότητα των υφασμάτων, το ψίθυρο ενός ήσυχου απογεύματος και ίσως τη φευγαλέα μελαγχολία μιας εφήμερης ομορφιάς. Ως παράδειγμα της αρχής του 20ού αιώνα στο φιλικό προς το ανθρώπινο σώμα έργο τέχνης, το κομμάτι αυτό ενσαρκώνει τη γοητεία και τη χάρη της αισθητικής Belle Époque, όπου η κομψότητα και η λεπτότητα συναντούν το προσωπικό και το οικείο.