Το έργο τέχνης μαγνητίζει με την ζωντανή αναπαράσταση βαθιάς συναισθηματικής αναστάτωσης. Οι κεντρικές φιγούρες—ένα παραμορφωμένο, βασανισμένο πρόσωπο από αριστερά και μια φανταστική, καλυμμένη φιγούρα από δεξιά—δημιουργούν μια ανησυχητική ατμόσφαιρα. Ο Munch χρησιμοποιεί τολμηρές παστέλες ζωντανών χρωμάτων, κυρίως κόκκινων και κίτρινων, που αντιπαρατίθενται με ένα σκοτεινό, καταπιεστικό φόντο. Οι στροβιλισμένες γραμμές και η κίνηση καθοδηγούν το βλέμμα του θεατή, προκαλώντας μια αίσθηση χάους και απελπισίας. Κάθε πινελιά φαίνεται να πάλλεται με συναισθήματα, τραβώντας τον θεατή στα βάθη της ανθρώπινης οδύνης.

Αυτό που εμφανίζεται αμέσως είναι η στοιχειωμένη ποιότητα των φιγούρων, ειδικά εκείνη η οδυνηρή κραυγή που ξεπηδά από το πρόσωπο, σχεδόν ηχώντας σαν ήχος, αντήχηση του πόνου που βιώνεται εσωτερικά. Η χρήση υπερβολικών μορφών από τον Munch ενισχύει την ένταση—τα μαλλιά της καλυμμένης φιγούρας ρέουν σαν φλόγες, υπονοώντας ένα πάθος πλεγμένο με πόνο. Αυτός ο πίνακας, που γεννήθηκε στο τέλος του 19ου αιώνα, απεικονίζει την υπαρξιακή ανησυχία που διακατέχει το έργο του Munch, αντικατοπτρίζοντας την ψυχολογική δυσφορία της εποχής του. Ως έργο τέχνης, αναδύεται ως μια συγκινητική εξερεύνηση της θλίψης και της συναισθηματικής κατάρρευσης, που χαράσσεται στα χρονικά του εξπρεσιονισμού.