Σε αυτό το εκφραστικό αριστούργημα, μια φιγούρα στέκεται έντονα πάνω σε μια γέφυρα, το πρόσωπό της παραμορφωμένο σε μια κραυγή που φαίνεται να αντηχεί την αναστάτωση του περιβάλλοντος. Οι καμπυλωτές αποχρώσεις του ουρανού—φλεγόμενο κόκκινο και πορτοκαλί σε αντίθεση με βαθύ μπλε—δημιουργούν ένα υπόβαθρο που αποτυπώνει την οδυνηρή έκφραση της φιγούρας, σαν να αντηχούν και τα ίδια τα στοιχεία με την απόγνωσή της. Η κυρτότητα του τοπίου κατευθύνει το βλέμμα του θεατή προς τον ορίζοντα, όπου ήπιες βάρκες πλέουν σε έναν κυματιστό συμπληρωματικό δρόμο, προσθέτοντας μια αίσθηση κίνησης και ροής που αντιτίθεται δραστικά με την ακαμψία της γέφυρας. Η χρήση τολμηρών πινελιών προσφέρει στην σκηνή μια ακατέργαστη, χωρίς φίλτρο ποιότητα που ενισχύει την συναισθηματική ένταση της σκηνής; οι ζωντανές αποχρώσεις παλμούν με ενέργεια, συλλαμβάνοντας την ουσία της υπαρξιακής τρομάρας που είναι και συναρπαστική και σοκαριστική.

Αυτό το έργο δημιουργήθηκε σε μια εποχή που χαρακτηριζόταν από ψυχολογική εξερεύνηση και διάσπαση από τις παραδοσιακές απεικονίσεις. Δημιουργώντας μια τόσο ελκυστική συναισθηματική τοπίο, ο καλλιτέχνης επικαλείται ένα καθολικό αίσθημα ανησυχίας και φόβου, ερευνητικό στην ανθρώπινη κατάσταση. Η αγωνιώδης κραυγή της φιγούρας υπερβαίνει την προσωπική πάλη, προσκαλώντας τον θεατή να αντιμετωπίσει τα δικά του συναισθήματα σχετικά με την απόγνωση και την απομόνωση. Ιστορικές ερμηνείες επισημαίνουν αυτό το κομμάτι ως μια απάντηση στην αποξένωση της βιομηχανικής εποχής, καθώς η ανθρωπότητα πάλευε με έναν κόσμο που αλλάζει γρήγορα. Η σημασία αυτού του έργου δεν έγκειται μόνο στη οπτική του δύναμη, αλλά και στην ικανότητά του να εκφράζει βαθιές συναισθηματικές αλήθειες, καθιστώντας το σημαντική βάση της σύγχρονης έκφρασης.