Στην τρυφερή αυτή σύνθεση, ένα κορίτσι ξαπλώνει γραφικά στο χορτάρι, η ζωηρή κόκκινη φούστα της διασκορπίζεται γύρω της σαν να είναι υφασμένη από τον ίδιο τον ιστό της φύσης. Τα πινέλα του Ρενουάρ συλλαμβάνουν το απαλό παιχνίδι του ηλιακού φωτός που φιλτράρεται μέσα από τα δέντρα, ρίχνοντας μαλακές σκιές και δίνοντας ζωή στη σκηνή. Η χαρακτηριστική, ελεύθερη και εκφραστική τεχνική του καλλιτέχνη ενισχύει την αίσθηση της ζωτικότητας, προκαλώντας τους θεατές να νιώσουν τη ζεστασιά του περιβάλλοντος, σαν να μπορούσαν να ακούσουν τα ήσυχα ψιθυρίσματα των φύλλων που κουνιούνται στον άνεμο.

Η παλέτα των χρωμάτων πλημμυρίζει με γήινους τόνους που αντιπαραβάλλονται υπέροχα με την εντυπωσιακή ενδυμασία της νέας. Η ήρεμη έκφραση στο πρόσωπό της εκπέμπει μια αίσθηση ήρεμης περισυλλογής, ίσως χαμένη στον ονειρό της ή στη ζεστασιά του ήλιου. Είναι μια στιγμή παγωμένη στο χρόνο, μια γιορτή της νεότητας και της ελευθερίας μέσα στην αγκαλιά της φύσης. Αυτό το έργο αντηχεί με το πνεύμα του ιμπρεσιονισμού του τέλους του 19ου αιώνα, ενσωματώνοντας μια στιγμή οικείας ομορφιάς που φαίνεται και φευγαλέα και αιώνια. Το ιστορικό πλαίσιο αυτού του έργου αντικατοπτρίζει μια εποχή κατά την οποία οι καλλιτέχνες άρχισαν να αγκαλιάζουν φυσικά τοπία και την καθημερινή ζωή, απομακρύνοντας από τους παραδοσιακούς πορτραίτους στούντιο, καθιστώντας αυτό το έργο σημαντική συμβολή στο είδος.