In deze tedere compositie ligt een jonge vrouw elegant op het weelderige groene gras, haar levendige rode rok spreidt zich om haar heen alsof deze is geweven uit de stof van de natuur zelf. Renoirs penseelstreken vangen het zachte spel van zonlicht dat door de bomen filtert, zachte schaduwen werpt en de scène tot leven brengt. De kenmerkende losse en expressieve stijl van de kunstenaar versterkt het gevoel van vitaliteit en nodigt de kijkers uit om de warmte van de omgeving te voelen; het is alsof ze het zachte gefluister van de bladeren die in de wind bewegen kunnen horen.

Het kleurenpalet is verzadigd met aardetinten die prachtig contrasteren met de opvallende kledij van de jonge vrouw. De serene uitdrukking op haar gezicht straalt een gevoel van vredige reflectie uit, misschien verloren in dromen of de warmte van de zon. Dit is een moment dat bevroren is in de tijd, een viering van jeugd en vrijheid in de omhelzing van de natuur. Dit werk resoneert met de geest van het impressionisme aan het einde van de 19e eeuw, en belichaamt een moment van intieme schoonheid dat zowel vluchtig als eeuwig lijkt. De historische context van dit werk weerspiegelt een periode waarin kunstenaars begonnen natuurlijke landschappen en het dagelijks leven te omarmen, zich verwijderend van traditionele studioportretten, waarmee dit een belangrijke bijdrage levert aan het genre.