Kompozisyon, duygusal karmaşa ve kırılganlığı somutlaştıran çarpıcı bir otoportre sunuyor. Sanatçı merkezde duruyor, gölgelerde örtülen bir figür ancak etrafındaki sıcak, neredeyse kaotik renk paletiyle aydınlatılmış. Yanmış turuncunun, derin mavi ve solgun yeşilin zengin tonları birbirine geçerek gergin bir huzursuzluğun işaretini veriyor; sanki resmin kendisi içsel kargaşayı ve rahatsızlık veren bir durumu iletiyor. Arkasında yer alan iç mekan, bir ev sıcaklığını fısıldarken, çarpık mobilyalar ve duvarlar, çevresinden kopuk bir his iletiyor. Munch'un fırça tekniği etkileyici ve cesur darbelerle hareketin dinamik bir hissini yaratıyor, aynı zamanda daha derin bir psikolojik peyzajı da resmediyor. Açık gömlek sınırlama eksikliğini yansıtıyor ya da belki kendini derin bir şekilde görmek için bir davet niteliğinde; varoluşsal bir mücadele içinde insanlığa dair çiğ bir bilincin ifadesi.

Bu derin esere bakarken, özneye karşı hemen bir empati hissediyoruz. Munch'un kendini bir yerde kaybetmiş bir biçimde sunma seçimi; izleyiciyle yüzleşme anında ceketini çekmeye hazırlanmaya benziyor—bu parçayı acil bir samimiyetle dolduruyor. Bu otoportre, sanatçının ruh sağlığı deneyimleriyle yankılanıyor ve geniş bir 20. yüzyıl üzüntüsü ve yabancılaşma ifadeleriyle harmanlanıyor. Munch'un, bu ağır temaları araştırması zamanı aşarak içsel mücadelelerimizi ve kimliğimizin yüzeyinin altında yatan duyguları düşünmeye davet ediyor.