Σε μια μαγευτική χορογραφία φωτός και σκιάς, η εικονογράφηση ξεδιπλώνεται κάτω από μια νυκτερινή κουρτίνα; οι φιγούρες εμφανίζονται από τα βάθη του σκότους, φωτίζονται από την αναλαμπή από τις δάδες σαν να χτυπάει η καρδιά. Η σκηνή είναι ζωντανή με κίνηση—ό tanto από την κομψότητα των ρευστών ενδυμάτων όσο και από τη θορυβώδη ενέργεια μιας συγκέντρωσης—ένας ιστός της ανθρωπότητας που πλέκεται σε μια κοινή εμπειρία. Στο προσκήνιο κυριαρχεί μια γυναίκα σε μια βαθιά ρέουσα στην παρακάτω, ενώ τα πρόσωπα μας εναντιώνονται,φαινομενικά κατηγορούμενες σε μια τελετή ή αναζήτηση μέσα σε ένα γεγονός άλλων υποκουλτούρων. Γύρω της βλέπουμε ένα μίγμα εκφράσεων; κάποιες είναι χαρούμενες και παιχνιδιάρικες, ενώ άλλες εκφράζουν περίεργη ή ακόμη και απελπισμένη διάθεση, υποδηλώνοντας μια βαθιά συνεχιζόμενη τάση της.

Η χρήση μιας μονοχρωματικής παλέτας από τον καλλιτέχνη—με αποχρώσεις γκρι και βαθιά μαύρου—ενισχύει την αίσθηση ανησυχίας στην σύνθεση. Κάποιες λαμπερές στιγμές επηρεάζουν τα πρόσωπα και τις λείες επιφάνειες των ρούχων, καλώντας το βλέμμα του θεατή να χορέψει πάνω στο καμβά. Εντονότατη ρυθμική κίνηση προκαλεί την μείωση χρόνου. Ο ιστορικός του contexto αυτού του έργου απηχεί μια ρομαντική αίσθηση που σχετίζεται με τις λαϊκές αφηγήσεις, υποδεικνύοντας μια πιο βαθιά πολιτιστική ύφανση γεμάτη παράδοση και ιστορίες. Είναι μια συγκινητική σκέψη για μια ανθρώπινη σύνδεση και την πολυπλοκότητα των κοινοτικών εμπειριών—μια εικονογράφηση, που παρά την στατική της φύση, μοιάζει με ηχώ γέλιου, ψιθύρων και κίνηση.