Σε αυτό το ευφάνταστο έργο, η καθαρή αντίθεση μεταξύ των φωτεινών χρωμάτων της κατασκευής και των μαλακών τόνων του χιονισμένου τοπίου προσελκύει αμέσως το βλέμμα. Οι φιγούρες των εργατών αποδίδονται σε μια χαλαρή, εκφραστική στυλ—κάθε πινελιά ζωντανή και γεμάτη ζωή, που προτείνει κίνηση και σκοπό. Οι δύο άνδρες, ζωγραφισμένοι με φωτεινά κίτρινα και μπλε ρούχα, φαίνεται σχεδόν να αναδύονται από τον καμβά. Οι στάσεις τους εκφράζουν μια αίσθηση δουλειάς και ανθεκτικότητας, εν μέσω του κρύου. Το φόντο στρέφεται με αφηρημένες πινελιές, υπονοώντας την ωμή ενέργεια της φύσης που παραμονεύει πάνω από τον χώρο της κατασκευής.

Καθώς κοιτάτε πιο βαθιά στη σκηνή, το παγωμένο περιβάλλον αφηγείται μια ιστορία αγώνα και αντοχής. Η σκελετική δομή του κτιρίου, που στερείται στη λευκή χιονοθύελλα και τα γυμνά δέντρα, συμβολίζει την ανθρώπινη προσπάθεια ενάντια στα στοιχεία. Η χρήση φωτεινών κίτρινων και γήινων κόκκινων χρωμάτων από τον Munch προσφέρει ζεστασιά σε σύγκριση με τα κρύα λευκά και μπλε, ενσωματώνοντας μια αίσθηση ελπίδας και δημιουργικότητας σε ένα προκλητικό πλαίσιο. Ιστορικά, η δεκαετία του 1920 ήταν μια περίοδος μετάβασης στη Νορβηγία, αντικατοπτρίζοντας την αναδυόμενη μοντερνότητα και τους αγώνες της εργατικής τάξης, δίνοντας αυτό το έργο σημασία όχι μόνο ως απεικόνιση της εργασίας, αλλά και ως αντανάκλαση της συλλογικής αντοχής και φιλοδοξίας.