Σε αυτό το γοητευτικό κομμάτι, δύο νεαρές γυναίκες στέκονται στο προσκήνιο, το σώμα τους ελαφρώς γυρισμένο, κοιτάζοντας μακριά με μια αίσθηση μυστηρίου. Η ψηλότερη φιγούρα είναι τυλιγμένη σε μια ρέουσα φόρεμα με απαλά, στρωτά χρώματα, υποδηλώνοντας κίνηση σε μια ελαφριά αύρα. Οι πινελιές είναι μαλακές αλλά σίγουρες, μεταφέροντας τόσο την ελαφρότητα της σκηνής όσο και το βάρος της στιγμής — οι φραγκοσυκιές τους ρίχνουν τρυφερές σκιές στο δέρμα τους, που μοιάζει με πορσελάνη. Πίσω τους, αχνές φιγούρες — δύο πιο πίσω και μία φαινομενικά ακουμπισμένη σε έναν λόφο — προσθέτουν βάθος και ίντριγκα, σχεδόν καθοδηγώντας το βλέμμα του θεατή σε μια ιστορία μισά ανακαλυμμένη.

Η παλέτα χρωμάτων είναι ζωντανή με παστέλ· μπλε, πράσινα και απαλό ροζ συνδέονται αρμονικά, δημιουργώντας μια ηλιακή αύρα που περιβάλλει το τοπίο. Είναι ένας κόσμος γεμάτος ζεστασιά, που ξυπνά την ηρεμία ενός χαλαρού απογεύματος. Αυτό το κομμάτι μιλά επίσης για το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο οι γυναίκες συχνά συμμετείχαν σε ήρεμες βόλτες στη φύση, προσθέτοντας μια στρώση γιορτής στην παρουσία τους. Ο Μονέ συλλαμβάνει μαεστρία την εφήμερη ομορφιά του φωτός και των σκιών, κάνοντάς το έργο αυτό όχι μόνο πορτρέτο φιγούρων αλλά και μια αισθητηριακή εμπειρία. Κοιτάζοντας αυτό το έργο, κανείς δεν μπορεί να αποφύγει να αισθανθεί την κίνηση του υφάσματος στον άνεμο και να ακούσει την απόμακρη ψιλή της φύσης στο παιχνίδι.