In dit fascinerende stuk staan twee jonge vrouwen op de voorgrond, hun lichamen iets gedraaid, terwijl ze in de verte staren met een lucht van mysterie. De hogere figuur is gewikkeld in een vloeiende jurk met zachte, gelaagde tinten, wat beweging in een lichte bries suggereert. De penseelstreken zijn zacht maar zelfverzekerd, die zowel de lichtheid van de scène als het gewicht van het moment overbrengen; hun hoeden werpen delicate schaduwen op hun porseleinachtige huid. Achter hen voegen spookachtige figuren—twee verder weg en een die zich blijkbaar op de heuvel leunt—diepte en intrige toe, bijna leidend naar het blik van de kijker naar een halfverteld verhaal.

Het kleurenpalet is levendig met pasteltinten; blauw, groen en zachte roze mengt zich harmonieus, waardoor een zonnige aura ontstaat die het landschap omarmt. Dit is een wereld vol warmte, die de rust van een luie middag oproept. Dit stuk spreekt ook over een historische context waarin vrouwen vaak deelnamen aan ontspannen wandelingen in de natuur, wat een laag van viering aan hun aanwezigheid toevoegt. Monet vangt meesterlijk de vergankelijke schoonheid van licht en schaduw, waardoor dit werk niet slechts een portret van figuren is, maar een zintuiglijke ervaring. Bij het bekijken van dit werk kan men niet anders dan het geruis van de stof in de wind te voelen en het verre gefluister van de natuur die aan het spelen is te horen.