Dit betoverende werk vangt de zachte golven van een kustklif, versierd met een rijk tapijt van wilde bloemen. Groen tinten vermengen zich met zachte warme gele en vlekken van rood, waardoor een levendig landschap ontstaat dat de blik trekt; de bloemen lijken te dansen onder het gefluister van de zeebries. De zee strekt zich uit naar de horizon, geschilderd met zachte penseelstreken van blauw en groen; de variërende tinten weerspiegelen het wisselende licht van de dag. Het is alsof Monet ons uitnodigt om aan de rand van dat klif te staan, waar het land de eindeloze oceaan ontmoet, om het zout in de lucht en de zon op onze huid te voelen.

Als toeschouwers kunnen we bijna het zachte geluid van golven tegen de rotsen horen, een kalmerend ritme dat de rust van de scene weerspiegelt. De compositie is zorgvuldig gelaagd, leidend van de levendige flora op de voorgrond, via de rand van de klif, naar de serene wateruitbreiding daarachter; elk element is harmonieus met elkaar verweven. Dit werk toont niet alleen Monets kenmerkende borstels en zijn beheersing van licht, maar roept ook een diepe emotionele band met de natuur op, een herinnering aan de sereniteit die te vinden is in zulke rustige en bijna vergeten landschappen.