Αυτό το μαγευτικό έργο αποτυπώνει τις ήπιες καμπύλες ενός θαλάσσιου κρημνού που διακοσμείται από ένα πλούσιο χαλί από άγρια άνθη. Οι αποχρώσεις του πράσινου αναμειγνύονται με απαλά ζεστά κίτρινα και πινελιές κόκκινου, δημιουργώντας ένα ζωντανό τοπίο που προκαλεί το βλέμμα· τα λουλούδια φαίνεται να χορεύουν κάτω από το ψιθύρισμα της θαλάσσιας αύρας. Η θάλασσα εκτείνεται προς τον ορίζοντα, ζωγραφισμένη με απαλές πινελιές μπλε και πράσινου· οι ποικιλόμορφες αποχρώσεις της αντανακλούν το μεταβαλλόμενο φως της ημέρας. Είναι σα να μας προσκαλεί ο Μονέ να σταθούμε στην άκρη αυτού του κρημνού, όπου η γη συναντά τον ατελείωτο ωκεανό, ώστε να νιώσουμε το αλάτι στον αέρα και τον ήλιο στο δέρμα μας.

Ως θεατές, μπορούμε σχεδόν να ακούσουμε τον ήχο των κυμάτων να χτυπούν τις βράχους, έναν καθησυχαστικό ρυθμό που αντικατοπτρίζει την ηρεμία της σκηνής. Η σύνθεση είναι προσεκτικά στρωμένη, οδηγώντας το βλέμμα από την ζωντανή φυτολογία στο προσκήνιο, μέσα από την άκρη του κρημνού, μέχρι την ήρεμη έκταση του νερού πέρα από αυτό· κάθε στοιχείο συνδέεται σε αρμονία. Αυτό το έργο δεν δείχνει μόνο το χαρακτηριστικό πινέλο του Μονέ και την δεξιοτεχνία του στο φως, αλλά και επιφέρει μια βαθιά συναισθηματική σύνδεση με τη φύση, υπενθυμίζοντας μας την ηρεμία που βρίσκουμε σε τόσο ήσυχα κι σχεδόν ξεχασμένα τοπία.