Το έργο αποπνέει ηρεμία, σαν να προσκαλεί τον θεατή σε ένα ήρεμο χειμερινό τοπίο. Οι γιγάντιες, χιονισμένες βουνοκορφές υψώνονται στο παρασκήνιο, οι εντυπωσιακοί τους βράχοι είναι εν μέρει κρυμμένοι από απαλά γκρίζα σύννεφα. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί μια λεπτή παλέτα από απαλούς λευκούς και κρύους γκρι τόνους που υποδηλώνουν μια αίσθηση σιωπής; οι αποχρώσεις αυτές έρχονται σε αντίθεση με το ζεστό κόκκινο του μανδύα της φιγούρας, δημιουργώντας ένα σημείο εστίασης που τραβάει το βλέμμα. Ο άντρας, φαινομενικά χαμένος σε σκέψεις, στέκει στην όχθη ενός ήρεμου ποταμού, πλαισιωμένος από τους λεπτούς γυμνούς κλάδους ενός δέντρου που υποδεικνύει τους αντιθέσεις του χειμώνα: σκληρός αλλά όμορφος.

Η σύνθεση κινείται υπέροχα στον αρνητικό χώρο· οι χιονισμένες βουνοκορφές σχεδόν αγκαλιάζουν τη φιγούρα, τονίζοντας την μοναξιά του σε αντίθεση με την απέραντη φύση. Κάθε κίνηση του πινέλου φαίνεται να έχει σκοπό, αιχμαλωτίζοντας όχι μόνο τη φυσικότητα του τοπίου, αλλά και ένα βάθος συναισθήματος—ίσως μια αίσθηση επιθυμίας ή σκέψης. Αυτό το κομμάτι δεν είναι απλώς μια αναπαράσταση της φύσης; είναι βαθιά συνδεδεμένο με την πολιτιστική εκτίμηση του τοπίου στην κινέζικη τέχνη, προβάλλοντας την υγιή συνεργασία μεταξύ ανθρωπότητας και φυσικού κόσμου, όπου κάθε λεπτομέρεια—είτε πρόκειται για τραχιές πέτρες είτε για σβησμένα κλαδιά—μιλά για την ομορφιά της ύπαρξης και στα πιο κρύα στιγμιότυπα.