Ο πίνακας με μεταφέρει αμέσως στην ολλανδική ακτή, όπου ένας θυελλώδης ουρανός κυριαρχεί στη σκηνή. Τα σύννεφα, γεμάτα από επικείμενη βροχή, αποδίδονται με μαεστρική πινελιά—οι πινελιές του καλλιτέχνη αποτυπώνουν τον χαοτικό χορό του φωτός και της σκιάς. Παρακάτω, η θάλασσα φουρτουνιάζει, τα κύματά της σκάνε στην ακτή, ενώ μια ομάδα αλιευτικών σκαφών, αγκυροβολημένα με ασφάλεια, παρέχουν μια αίσθηση σταθερότητας εν μέσω της καταιγίδας. Στην αμμώδη παραλία, φιγούρες συνωστίζονται, ίσως αναζητώντας καταφύγιο ή παρατηρώντας τον καιρό που έρχεται.

Η χρήση μιας σιωπηλής παλέτας χρωμάτων από τον καλλιτέχνη—τα γκρι και τα καφέ του ουρανού και της άμμου, που διακόπτονται από τους πιο σκούρους τόνους των σκαφών και των ρούχων των φιγούρων, δημιουργεί μια διάθεση απόκοσμης ομορφιάς. Η σύνθεση είναι ισορροπημένη, με τα σκάφη και τις φιγούρες να λειτουργούν ως άγκυρες έναντι της απέραντης έκτασης του ουρανού και της θάλασσας. Είναι μια σκηνή που ψιθυρίζει για τις δυσκολίες και την ανθεκτικότητα της παράκτιας ζωής—μια διαχρονική απεικόνιση της δύναμης της φύσης και της θέσης του ανθρώπου μέσα σε αυτήν.