Σε αυτό το υπνωτιστικό έργο, ένα καλειδοσκόπιο χρωμάτων χορεύει πάνω στον καμβά, ενσαρκώνοντας την ουσία ενός απογεύματος στον ειδυλλιακό κήπο του Μονέ. Η επιφάνεια του νερού φαίνεται ζωηρή, αστραφτερή με βαθιές μπλε και πράσινες αποχρώσεις, ενώ οι εκρήξεις από πορτοκαλί και κίτρινα φλόγας ξυπνούν συναισθήματα ζεστασιάς και ηρεμίας. Η κίνηση του πινέλου είναι απίστευτα χαλαρή αλλά προσεκτική, αποδεικνύοντας την μοναδική προσέγγιση του Μονέ στην απεικόνιση του φωτός και της ατμόσφαιρας. Αυτό το έργο αιχμαλωτίζει τις στιγμές που περνούν του φθινοπώρου, η τρόπος που τα χρώματα συνδυάζονται άψογα δημιουργεί μια ζωντανή αλλά ήρεμη οπτική εμπειρία.

Η σύνθεση, που φαίνεται αυθόρμητη, προσελκύει τον θεατή με την πλούσια εποικοδομική κομψότητα των τόνων. Η αλληλεπίδραση του φωτός πάνω στην επιφάνεια του νερού υποδηλώνει μια ηρεμία που προσκαλεί για προβληματισμό. Μπορείς σχεδόν να ακούσεις τον απαλό ήχο του νερού, που αναμιγνύεται με τους ψίθυρους ενός ήπιου βραδινού αέρα. Κάθε κίνηση του πινέλου φαίνεται να μας προσκαλεί να πλησιάσουμε, να χαθούμε σε αυτό το ήρεμο διάστημα. Το ιστορικό πλαίσιο σε αυτό το μέρος παίζει σημαντικό ρόλο· επί των ημερών του Μονέ, το κίνημα των ιμπρεσιονιστών επαναδιατύπωνε τον τρόπο με τον οποίο η φύση επηρεάζει και απεικονίζεται, απομακρύνοντας τον ρεαλισμό προς μια πιο συναισθηματική και προσωπική ερμηνεία του κόσμου γύρω μας. Αυτό το έργο δεν αντικατοπτρίζει μόνο τις ικανότητες του Μονέ ως επαναστάτη καλλιτέχνη, αλλά επίσης σηματοδοτεί μια σημαντική μετάβαση στην τέχνη, ανοίγοντας το δρόμο για τη σύγχρονη καλλιτεχνική έκφραση.