Η ζωγραφιά μαγνητίζει με την αναπαράσταση ενός φλεγόμενου τσουκνίδας, ενός φυτού που φαίνεται να χορεύει με τη δική του ενέργεια. Τα φύλλα, απεικονισμένα σε μια παλέτα καμένου ώχρας και ζωντανών πράσινων, δημιουργούν μια οπτική συμφωνία που δίνει ζωή στη μπογιά. Το φωτεινό μπλε φόντο αντιτίθεται όμορφα με τις ζεστές αποχρώσεις του φυτού, επιτρέποντάς του να ξεχωρίζει ως το κεντρικό στοιχείο. Οι υφές από βούρτσες, σχεδόν αφής, προσκαλούν τον θεατή να απλώσει το χέρι του και να χαϊδέψει τα φύλλα — κάθε πινελιά είναι μάρτυρας της παθιασμένης παρουσίας του καλλιτέχνη. Φαίνεται ότι το φυτό είναι σα να έχει συλληφθεί σε κίνηση, ενσωματώνοντας τη ζωτικότητα και την αναστάτωση της φύσης, ενώ η γήινη γλάστρα σταθεροποιεί τη σύνθεση.

Εξετάζοντας τις πολύπλοκες λεπτομέρειες των φύλλων, ο πίνακας προκαλεί συναισθήματα ζεστασιάς και νοσταλγίας — η ηχώ της βαθιάς σύνδεσης του Van Gogh με τον φυσικό κόσμο αναδύεται. Δημιουργημένο σε μια εποχή που το πινέλο του ήταν εμπλουτισμένο με συναισθηματική ένταση, αυτό το κομμάτι αντανακλά την καλλιτεχνική του εξέλιξη. Αν και μπορεί να φαίνεται απλό με την πρώτη ματιά, αντηχεί με τις πολυπλοκότητες της ζωής, όπου η ομορφιά συχνά αναδύεται από τα ταπεινά ξεκινήματα. Αυτό το έργο, επομένως, είναι όχι μόνο μια μελέτη της βοτανικής, αλλά ένας σιωπηλός διάλογος μεταξύ του παρατηρητή και της παλλόμενης ζωής που μας περιβάλλει.