Σε αυτή την καθηλωτική χειμερινή σκηνή, η ομορφιά των χιονισμένων τοπίων συνυφαίνεται με την βιομηχανική παρουσία ενός καπνίζοντος τρένου. Ο προσκήνιος αποκαλύπτει μία απαλή κύμανση της γης, όπου οι μαλακοί όγκοι χιονιού δημιουργούν αίσθηση βάθους και υφής. Οι καμπύλες της σιδηροδρομικής γραμμής καθοδηγούν το βλέμμα του θεατή μέσα από την σύνθεση, προσκαλώντας την εξερεύνηση των απόμακρων λόφων που υψώνονται απαλά ενάντια σε έναν θολό ουρανό. Το τρένο, αν και μικρό στη γενική έκταση της εικόνας, εκλύει μια λεπτή ροή καπνού στον κρύο αέρα — ένα σύμβολο της μοντέρνας εποχής και της προόδου — σε αντίθεση με την ησυχία του χειμωνιάτικου περιβάλλοντος.

Η παλέτα χρωμάτων είναι ένα λεπτό μείγμα λευκού και ήπιων γήινων αποχρώσεων, με νότες μπλε και γκρι που προκαλούν μια αίσθηση κρύου. Ο τρόπος που κινείται η βούρτσα του Μονέ είναι χαρακτηριστικός του ιμπρεσιονιστικού του στυλ, με χαλαρούς και εκφραστικούς χρόνους που αποτυπώνουν το φευγαλέο φως και την ατμόσφαιρα. Αυτό το έργο τέχνης δεν είναι απλώς μια αναπαράσταση μιας στιγμής στο χρόνο, αλλά ένα συναισθηματικό τοπίο που αντηχεί με συναισθήματα νοσταλγίας και ήσυχης ομορφιάς. Το ιστορικό πλαίσιο έχει σημασία· ζωγραφισμένο σε μια περίοδο ταχείας βιομηχανικοποίησης στη Γαλλία, σχολιάζει διακριτικά τη σχέση ανάμεσα στη φύση και την τεχνολογία, καταγράφοντας μια στιγμή αρμονίας όπου το τρένο φαίνεται να συνυπάρχει με το ήρεμο, χιονισμένο περιβάλλον.