Αυτό το νεκρό τοπίο ξεχειλίζει από ζωντάνια παρά τη γαλήνια σύνθεσή του. Στο κέντρο δεσπόζει ένα ψηλό, σκοτεινό βάζο γεμάτο με πλούσια ανθοδέσμη με κατιφέδες και χρυσά στάχυα — φωτεινά κίτρινα και σκούρα πορτοκαλί χρώματα, διακοσμημένα με διακριτικές μοβ πινελιές, που λάμπουν πάνω σε ένα σκοτεινό, υφασμένο φόντο. Η ζωγραφική επιφάνεια είναι πλούσια σε υφή, με πινελιές που αποδίδουν τη λεπτή στρώση των πετάλων και των φτέρων, δημιουργώντας βάθος και φυσική ζωντάνια. Η οργανική αταξία του ανθοστολισμού αντιπαραβάλλεται με την ήρεμη τάξη των αντικειμένων κάτω, δηλαδή ένα μικρό σωρό βιβλίων και ένα ανοιχτό σημειωματάριο με ένα στυλό επάνω στα φύλλα. Το φως και η σκιά τραβούν την προσοχή στις απαλές αντανακλάσεις στο γυάλινο βάζο και στα πολύπλοκα μοτίβα του τραπεζομάντιλου.

Η παλέτα χρωμάτων είναι τολμηρή αλλά αρμονική — η ζεστασιά των λουλουδιών φωτίζει το σκοτεινό μοβ φόντο, ενώ οι ψυχρότεροι πράσινοι τόνοι ζυγίζουν τη σύνθεση. Το φόντο, με τα λεπτά οργανικά μοτίβα του, προσθέτει μια μυστηριώδη, σχεδόν νυχτερινή ατμόσφαιρα που εντείνει το συναισθηματικό αντίκτυπο. Μπορεί κανείς σχεδόν να ακούσει το θρόισμα των φύλλων και το απαλό γυρίσμα των σελίδων. Δημιουργημένο στα μέσα της δεκαετίας του 1920, το έργο αποπνέει έναν μεταιμπρεσιονιστικό χαρακτήρα και μια σύγχρονη ευαισθησία για τα επίπεδα μοτίβα και τις έντονες αντιθέσεις χρωμάτων, σηματοδοτώντας τη μετάβαση από την παραδοσιακή αναπαράσταση σε μια πιο στιλιζαρισμένη και εκφραστική προσέγγιση. Προσκαλεί σε έναν διαλογισμό πάνω στη φευγαλέα ομορφιά της φύσης και τη δημιουργικότητα του ανθρώπου που εκφράζεται μέσα από τα βιβλία και τη γραφή.