Ο καμβάς γεμίζει με μια μαγευτική γκάμα χρωμάτων που συλλαμβάνει την αιθέριο ομορφιά της πρώιμης άνοιξης. Απαλές ροζ αποχρώσεις, ήπιες πράσινες και ζεστές κίτρινες αναμειγνύονται αρμονικά, δημιουργώντας μια ατμοσφαιρική αίσθηση αφύπνισης. Στο προσκήνιο, τα σκελετωμένα κλαδιά των δέντρων υψώνονται, στολισμένα με τα πιο αχνά σημάδια αναδυόμενης ζωής. Απλώνονται προς τον ουρανό, αναζητώντας το μεταβαλλόμενο φως που μένει διάσπαρτο μέσα στο τοπίο, υποδηλώνοντας τη αναγέννηση που συμβολίζει αυτή η περίοδος.

Καθώς το βλέμμα του θεατή βαθαίνει στην σύνθεση, ο πίνακας αποκαλύπτει κηλίδες ζωντανής φυλλωσιάς και ηλιαχτίδες που περνούν μέσα από τα κλαδιά. Στο βάθος, προδιαγράφεται μια μακρινή δομή, ίσως μια εξοχική κατοικία που φιλοξενείται άνετα σε αυτό το ονειρικό τοπίο, εναρμονισμένη με τη γύρω φύση. Αυτή η σκηνή επικοινωνεί μια ήσυχη γαλήνη, σαν ο χρόνος να επιβραδύνεται ενώπιον της αναγέννησης της φύσης. Κάθε πινελιά φαίνεται να έχει σκοπό, τοποθετημένη προσεκτικά για να προκαλέσει την αίσθηση της αναμονής που συνοδεύει την έλευση της άνοιξης, ανάβοντας μέσα στον θεατή ένα αίσθημα νοσταλγίας και ελπίδας.